Навошта музею займацца пошукавай работай і якая культурная падзея чакае Валожыншчыну?

— Уладзімір Іванавіч, наколькі нам вядома, установа, якой вы кіруеце, не толькі знаёміць сваіх наведвальнікаў з карцінамі славутых мастакоў, але і праводзіць пошукавую работу. Раскажыце пра гэта больш падрабязна, калі ласка.

 — Сапраўды, у музея ёсць і такі напрамак дзейнасці. 20 гадоў таму мы пачалі рэалізоўваць адмысловую праграму пад назвай “Вяртанне”: адшукваем і збіраем работы беларускіх творцаў. Калісьці карціны раздаваліся па розных установах культуры. Гадоў 8 таму, напрыклад, у адным з сельскіх клубаў у Лагойскім раёне мне пашчасціла знайсці работы мастака Цвіркі і партрэт Віктара Тарасава і Валянціны Гаявой. А калі абанкруціўся Мінскі фарфоравы завод, то мы набылі больш за 1,5 тыс. экзэмпляраў унікальных фарфоравых вырабаў. Цяпер маем намер прывезці калекцыю з Барысаўскага крыштальнага завода (прадпрыемства знаходзіцца ў стадыі санацыі). Дзеля чаго? Каб не зніклі непаўторныя работы беларускіх майстроў – яны ж зрэз нашай эпохі. Вяртаем і знакамітыя імёны. Напрыклад, вядзём перамовы з пасольствам Рэспублікі Беларусь у Швейцарыі і адначасова шукаем спонсараў, каб набыць жывапісную работу канца 1960 гадоў Надзі Лежэ (у нашым музеі захоўваецца графіка мастачкі).

— А якія яшчэ праекты плануеце ажыццявіць?

 — У 2020 годзе будзе адзначацца 150-гадовы юбілей Фердынанда Рушчыца, нашага славутага земляка з Багданава Валожынскага раёна. У экспазіцыі музея ёсць толькі адзін яго твор. І сёння мы працуем над тым, каб набыць яшчэ адну работу гэтага мастака. Да юбілею таксама збіраемся правесці свята пад эгідай ЮНЕСКА: арганізаваць вялікую выставу сумесна з двума польскімі музеямі — Кракаўскім і Варшаўскім, Львоўскай карціннай галерэяй і Літоўскім мастацкім музеем. Для гэтага створаны спецыяльны фонд імя Рушчыца. Узначальвае яго ўнук мастака, які жыве ў Варшаве. Плануем таксама з цягам часу зрабіць рэканструкцыю фамільных могілак Рушчыцаў і аднавіць сядзібу (яна згарэла падчас Вялікай Айчыннай вайны), каб стварыць на Валожыншчыне культурна-адукацыйны цэнтр імя Фердынанда Рушчыца.

 — Вы не толькі дырэктар, але і творчы чалавек; аўтар і кіраўнік праекта “Нашы славутыя мастакі з Беларусі”, самі ствараеце карціны…

 — Так, у аснове маіх работ – абагульняючы вобраз роднай вёскі Жгунская Буда, хаты, дзе я нарадзіўся і дзе зараз жыве мая маці. Усю прыгажосць роднай зямлі — сосны, рачулку, сад, які я садзіў разам са сваім бацькам, лазню — я трансфармую ў мастацкіх творах. У карцінах адлюстравана маё светаўспрыманне: мікракосм – бацькоўскі дом (куточак малой радзімы), і макракосм – Беларусь, што вельмі арганічна звязана одно з другім. Сёлета да друку будзе падрыхтаваны мастацкі альбом “Мая Беларусь”, дзе сабраны творы, якія перадаюць каларыт беларускай прыроды. Дарэчы, адкрыццё выстаўкі з аналагічнай назвай адбудзецца 8 жніўня ў 8 гадзін раніцы і 8 хвілін і будзе радаваць аматараў жывапісу на працягу 8 дзён. Потым выстава адправіцца на маю малую радзіму ў Добруш (мастак з’яўляецца ганаровым грамадзянінам гэтага горада. — Заўв. аўт.).

Даведка:

Уладзімір Пракапцоў працуе на пасадзе дырэктара Нацыянальнага мастацкага музея Беларусі 20 гадоў. Скончыў мастацка-графічны факультэт Віцебскага педагагічнага інстытута, вучыўся ў аспірантуры Акадэміі навук Беларусі. У той час там працавалі знакамітыя вучоныя Леанід Дробаў, Віктар Шматаў, Уладзімір Няфёд, Вольга Нячай.

Таццяна СЦЕШЫЦА

Фота БЕЛТА